jueves, 29 de septiembre de 2011

E VÓS QUE DICIDES?

Esta semana no noso blog, unha lectora, animou a outras persoas a dar tamén a súa opinión sobre a discapacidade. Nós devolvémoslle a proposta e invitámola a que ela nos contase a súa experiencia, a cal agora poderedes ler.
Invitámosvos e animámosvos a que vós tamén o fagades. Non importa se estades en contacto coa discapacidade ou non, se sodes pais, nais, irmáns, irmás, primos, tíos... compañeiros de profesión... TODOS estades invitados!!!
Podédelo facer cun comentario no blog ou enviando un correo electrónico a garatuxascee@gmail.com
Agardámosvos!!!!

Deixámosvos coa reflexión de Cruz.

Hola garatuxas
Soy Cruz,me habeis animado a escribir algo y bueno......
Yo no soy madre,pero tengo la suerte de tener un monton de sobrinos,los cuales me llenan mucho ,entre ellos Ivan, un niño con Sindrome de Down,alguien muy especial al que quiero con locura,el esta en vuestro colegio,por eso me anime a entrar en vuestro blog ,porque me parece que haceis un gran trabajo.
Mi sobrino empezo con seis años con vosotros y hemos ido viendo su desarrollo y nos gusta mucho ver como mejora,ademas,se nota que les dais cariño porque va con alegria al colegio,y eso nos deja mas tranquilos,el saber que esta bien en vuestras manos.
Decis que quereis integrar a estos niños en la sociedad,y ojala lo consigais,aunque creo que las barreras que hay en contra nunca desapareceran,siempre habra alguien poniendo impedimentos para ello,lo se porque aun hoy a mi hermana le cuesta introducir al niño en algunas actividades,estamos en el siglo veintiuno y para ciertas cosas es como si estuviesemos a principios del siglo xx,siguen mirando a los niños con discapacidad como a bichos raros,gracias a Dios la gente se va mentalizando cada vez mas de que tienen cualidades y que el amor que nos dan es muy grande.
Espero que sigais siempre asi,velando por ellos,por cierto que me gustaria que intentaseis tener las competiciones mas cerca,asi los padres se animarian mas a ir,yo seria la primera porque mi sobrino ya gano varias medallas y no pude verlo,me haria mucha ilusion,ya veis,soy como una niña a la que le dan un caramelo cuando me hablan de el,porque vemos que va progresando y eso nos hace felices.
Animo a los familiares a que entren en vuestro blog,hagamos una piña entre todos y hablemos de nuestras preocupaciones sobre ellos y de las cosas buenas que nos dan ,y que gracias a vosotros y a otros compañeros vuestros ,podemos ver como entran en nuestra sociedad ,que tambien es la de ellos.
Seguid asi.Un saludo a todos .
Cruz



Esta semana en nuestro blog, una lectora, animó a otras personas a dar también su opinión sobre la discapacidad. Nosotros le devolvimos la propuesta y la invitamos a que ella nos contase su experiencia, la cual ahora podréis leer.
Os invitamos y animamos a que vosotros también lo hagáis. No importa si estáis en contacto con la discapacidad o no, si sois padres, madres, hermanos, primos, tíos... compañeros de profesión... TODOS estais invitados!!!
Podéis hacerlo con un comentario en el blog o enviando un correo electrónico a garatuxascee@gmail.com
Os esperamos!!!!

12 comentarios:

  1. muy bonito cruz y muy interesante todo lo k dices,en todo tienes mucha razon,es una pena k haya gente k aun no los meta en nuestra sociedad,k los desprecie,los insulte....son personas como nosotros y tienen corazon,k si l hablas un poco mas alto se entristecen,pero muy poca gente hay k sean cariñosos,tiernos,dulces,pueda k les cueste entender un poco mas las cosas pero las entienden gracias a estes colegios k miran por ellos,por lo k tengo entendido,ahi no son profesores y alumnos una vez dentro son como una familia.ah!y no soi madre,ni nada de ningun niño del colegio pero si trato mucho con uno de 20 años de mi pueblo.

    ResponderEliminar
  2. muy buenos dias!yo tambien opino lo mismo k esta tia de ivan,de que los padres den su opinion.

    ResponderEliminar
  3. hola cruz,k voi a decir yo k tu no sepas de ivan,tienes la razon cuando dices k mejoro muchiiiiiiiiisimo cuando empezo en este colegio,m alegro muchisimo de k susana haya encontrado un colegio asi y a unos prfesores estupendos,pero tanto a ivan como 2 mas k conozco le sienta muy bien ir ahi.enhorabuena a este colegio y a ti por tu expresion.

    ResponderEliminar
  4. A los buenos días,

    sigo habitualmente o voso blog. En primeiro lugar felicitar á tía de Iván polas suas palabras porque son máis que certas. En segundo lugar, no meu caso non teño fillos e ningún familiar con Síndrome de Down, así que a miña experiencia nestes casos non é que sexa moi enriquecedora.

    Pero sí que me lembro que cando era rapaz e tiña 11 ou 12 anos o meu pai nos levaba a min e o meu irmán a un bar a tomar algo. Mentres el estaba cos amigos, nolos dous íamos á parte de atrás a xogar á chave e alí sempre había un rapaz con Síndrome de Down, o cal quería xogar con nos e sempre estabamos reticentes ou distantes con el. Íamos tódo-los fines de semana a ese bar. Un día meu pai falou con nos e nos dixo que xogáramos con el, e así foi. Lembro que en máis de unha ocasión nos gañou xogando á chave.
    Agora penso que naquel momento, nin eu nin o meu irmán non éramos conscientes nin nos parábamos a pensar nas dificultades que teñen as persoas con Síndrome de Down e o víamos diferente. Hoxe en día non penso que sexan diferentes, por iso alavo o voso traballo, todos somos iguais e a única diferencia que vexo agora é que teñen máis dificultades e barreiras en todo.

    Eles sí que son uns auténticos World Champions.

    Felicítovos polo traballo que facedes e a seguir así, facendo competicións, atletismo, paseos á praia...podedes facer un campionato de chave!!!!!!!
    Unha aperta moi forte e bo día a todos os garatuxos/as.

    ResponderEliminar
  5. un oooleee moi grande para o pai de morandeira.neses pequenos detalles e donde se empezan a derribar as barreiras.

    ResponderEliminar
  6. Es un escrito muy bonito. Me ha gustado mucho leerlo. Yo personalmente creo que aunque será un proceso lento y tortuoso finalmente la sociedad tenderá a aceptar a cada uno con el mismo respeto independientemente de su "capacidad". Por lo menos es lo que espero y deseo de todo corazón.

    A partir de hoy seguiré este blog con atención y aprovecho para mandar un abrazo a todas las personas que conviven con la discapacidad de un ser querido, o mejor dicho, que padecen la discapacidad de la sociedad a la hora de afrontar retos tan importantes como estos.

    Saludos.

    ResponderEliminar
  7. hola garatuxas, espero y deseo que se cumplan los deseos de Pelayo.

    ResponderEliminar
  8. Ola a todos. Son parte activa neste blog e cada día gústame máis como o estamos facendo TODOS, nos que estamos cos nenos, os nenos e por suposto vos. Eu tamen quero dar a miña opinión:
    O día que cheguei o cole tiven medo, moito medo, e ainda non chegaran os nenos. E o día que chegaron,... púxoseme un nó no estómago que tardou en pasar uns días, ata que deixei de pensar qué pena! pobriños! a empezar a pensar e a alucinar, porque esa é a palabra, todo o que eles poden aprender e como dicía Susana, como eu podía aprender deles. Como podía berrarlles cando se portaban mal, e enfadarme se non querían traballar. Porque teñen fame, sede, sono,... como os demais, pero teñen sentimentos, moitos, e moitas veces, moitos máis que os demais.
    Aprendin moito, sigo aprendendo e emocionandome con eles, sigo tendo algunha anecdota que contar todos os días para que a xente pouco a pouco non se faga unha idea, senón que desfaga a idea que teñen dos nenos con calquer tipo de NECESIDADE. Todos as temos, uns máis que os outros.
    Digo coa cabeza ben alta que traballo nun centro de educación especial, e a xente cre que temos valor ou máis paciencia que o resto, eu creo que simplemente nos tivemos a oportunidade de coñecelos de cerca, e a pena e que moita xente non queira aproveitar esa oportunidade.
    Por favor, pídovos que sigades o blog, que vos animedes a opinar, que nos enviedes ideas e que o fagades chegar a canta máis xente mellor, porque hai que desfacer moitas ideas e hai que facer medrar a mellor.
    Noraboa as nais como Susana, non é a primeira vez que llo digo. Noraboa a Cruz pola súa visión como tía e noraboa a Jose como amigo porque un detalle tan simple como o que a él lle pasou de pequeno, pode facer pensar a moita xente.
    MOITAS GRAZAS A TODOS: Rocío, Esti, Celia, Alba, Ramón, Anónimos,... E a todos os profes e profesionais cos que teño o gusto de compartir o meu traballo.

    ResponderEliminar
  9. E nonpodo olvidarme de Zaira e Lourdes que o ano pasado formaron parte nesto e deixaron un poquiño delas no blog, nos nenos e en nos!!!!

    ResponderEliminar
  10. Enhorabuena Rosa por tu trabajo y por poder compartir tus sentimientos! Un beso

    ResponderEliminar
  11. Hola Rosa,es muy bonito que tambien los que trabajais con estos niños deis vuestra opinion,asi estamos todos un poco mas unidos a ellos y sus problemas y conocemos mas a la gente que pasa tantas horas con ellos.Gracias de corazon a todos vosotros.

    ResponderEliminar
  12. Hola a todos, me llamo Raúl, tengo dos hijos, ninguno con síndrome de Down, pero mi hijo pequeño tiene diabetes tipo I (es insulino dependiente). Quizás fuera esto o quizás no, pues soy una persona de avanzada edad, y “las experiencias” que te da la vida, te permiten aprender mucho si eres observador del comportamiento humano.
    Una amiga, (le pido perdón por el atrevimiento de sentirme ya, amigo suyo) es profesora del CEE de Villagarcia en una ocasión me conto “experiencias de su trabajo” aun deslumbra en mi memoria el brillo de sus ojos, mientras me contaba algunas vivencias de su trabajo, quizás este mal que lo diga, pero sentía como se le caía la baba, como a cualquier madre, cuando habla de las “proezas de sus hijos” Yo escuchaba absorto los esfuerzos que realizaban sus compañeras y ella, para conseguir pequeños avances en un difícil aprendizaje, como agudizaban su intelecto para facilitar el titánico esfuerzo ”de sus niños”. Cuanto merito tienen me decía a mi mismo… pero un segundo más tarde, confieso que la admiración se torno en envidia, si, en verdadera envidia, en toda la extensión de la palabra, por su trabajo, por su dedicación, por su constancia. Como se puede sentir envidia de realizar tanto esfuerzo para tan pequeño avance.? Recordé entonces, aquel cuento de la cara del niño, y la cara de la anciana, al ayudarla a cruzar la calle… (Ella sigue su camino, pensando en sus cosas… el, por el contrario se siente la persona más buena del mundo, orgulloso y satisfecho de hacer el bien, de ser como un héroe del comic.) recordé, en ese instante una tarde en la Ibense de Pontevedra, donde dos “preciosas personas” (ignoro si eran profesoras, cuidadoras o familiar) habían llevado a un pequeño grupo de niños con síndrome de Down, a celebrar algo, (creo que un cumpleaños) en aquel instante, una fracción de segundo, recordé, para que valían sus esfuerzos, a mi mente vino la imagen de un chico que agarraba fuertemente un vaso de tubo, como otra, ponía el dedo dentro del vaso para saber cuando el refresco se acercaba al límite de llenado , y un montón de detalles más, que todos conocéis… Recordé sus caras de alegría, de satisfacción, y felicidad. ¿Podremos sentir nosotros alguna vez, esa limpieza de alma.? ¿ Esa mirada de héroe, que llevaban aquellos niños…? Supongo que para sentir algo así todos nosotros, tendríamos que volver a nuestra infancia. Qué pena. ¿Verdad?.

    ResponderEliminar